فلسطینیان در فلسطین باستان
فلسطینیان یکی از برجسته‌ترین اقوام ساکن فلسطین باستان بودند. بر اساس کتاب مقدس، آن‌ها دشمنان دائمی اسرائیلیان بودند. با این حال، مسئله‌ای وجود دارد که باعث بحث‌های زیادی شده است. دیدگاه غالب امروز این است که فلسطینیان در اواخر عصر برنز به فلسطین رسیدند. با این حال، کتاب مقدس آن‌ها را قرن‌ها قبل از آن در فلسطین قرار می‌دهد. بر اساس بهترین شواهد موجود، فلسطینیان واقعاً چه زمانی به فلسطین رسیدند؟
فلسطینیان در کتاب مقدس
در کتاب مقدس، فلسطینیان در اولین کتاب، پیدایش، ظاهر می‌شوند. این روایت آن‌ها را به عنوان ساکنان کنعان (یعنی فلسطین) در زمان ابراهیم به تصویر می‌کشد. آن‌ها با ابراهیم و پسرش اسحاق تعامل داشتند. در این داستان‌ها، فلسطینیان پادشاهی به نام ابیملک و ارتشی داشتند.
زمان زندگی ابراهیم و فلسطینیان
بر اساس گاه‌شماری کتاب مقدس، ابراهیم در قرن بیستم قبل از میلاد زندگی می‌کرد. بنابراین، این به این معناست که فلسطینیان به احتمال زیاد در همان قرن به کنعان رسیده بودند. در تأیید این نتیجه‌گیری، کتاب مقدس به فلسطینیان در روایت‌های موسی، یوشع و داوران اشاره می‌کند که دوره‌ای بین حدود ۱۵۰۰ تا ۱۱۰۰ قبل از میلاد را پوشش می‌دهد.
منشأ فلسطینیان
در چندین جا، کتاب مقدس به ما می‌گوید که فلسطینیان از کرت آمده‌اند. این موضوع توسط تحقیقات باستان‌شناسی و ژنتیکی پشتیبانی می‌شود. با این حال، مسئله زمان ورود فلسطینیان به کنعان از کرت بسیار پیچیده‌تر است.
دیدگاه‌های مختلف درباره ورود فلسطینیان
یکی از دیدگاه‌های بسیار محبوب در قرن گذشته این بوده است که فلسطینیان در اواخر عصر برنز وارد شدند. این بر اساس شناسایی آن‌ها با مردمان دریایی یا زیرگروهی از آن‌ها است. مردمان دریایی به شام، از جمله سوریه و مصر، حمله کردند. بناهای مصری به این مهاجمان در زمان رامسس دوم تا زمان جانشین دوم او، رامسس سوم، اشاره می‌کنند.
پلسیت و فلسطینیان
در زمان پادشاه اخیر، که در اواسط قرن دوازدهم قبل از میلاد حکومت می‌کرد، یک گروه از مردمان دریایی به نام پلسیت شناخته می‌شدند. محققان به طور گسترده‌ای قبول دارند که پلسیت‌ها با فلسطینیان یکسان هستند. این دو نام از نظر زبانی مطابقت دارند و به نظر می‌رسد که پلسیت‌ها از اژه آمده‌اند، که با ادعای کتاب مقدس در مورد منشأ فلسطینیان مطابقت دارد.
شواهد مصری و فلسطینیان
یکی از بناهای مصری که به پلسیت اشاره می‌کند توضیح می‌دهد که مصریان آن‌ها را در نبرد شکست دادند و سپس به زور آن‌ها را در جنوب کنعان مستقر کردند. این همان جایی است که کتاب مقدس فلسطینیان را قرار می‌دهد. علاوه بر این، سفال‌هایی که به طور قطعی با فلسطینیان در تاریخ بعدی شناسایی می‌شوند، در این دوره منشأ می‌گیرند. علاوه بر این، تحقیقات ژنتیکی نشان می‌دهد که در همین دوره، ورود DNA اروپایی به فلسطین رخ داده است.
تفاوت دیدگاه‌ها و نظریه‌های مختلف
تفاوت بین این دو دیدگاه باعث بحث‌های زیادی شده است. توضیح رایج این است که فلسطینیان در بخش اول تاریخ کتاب مقدس با فلسطینیان در تاریخ بعدی کتاب مقدس متفاوت بودند. این نظریه ادعا می‌کند که فلسطینیان از کرت در قرن دوازدهم قبل از میلاد به فلسطین رسیدند. با این حال، ‘فلسطینیان’ قبل از آن فقط یک گروه سامی بودند که در جایی که بعداً فلسطین شد زندگی می‌کردند.
مشکل با این توضیح
مشکل این توضیح این است که مسئله را حل نمی‌کند. در کتاب تثنیه، که در زمان موسی در قرن پانزدهم قبل از میلاد تنظیم شده است، ما بیانیه‌ای پیدا می‌کنیم:
“اما در مورد اویم، آن‌ها در سکونتگاه‌هایی تا غزه زندگی می‌کردند تا زمانی که کفتوریم، که از کفتور آمده بودند، آن‌ها را نابود کردند و در جای آن‌ها ساکن شدند.”
غزه یکی از سکونتگاه‌های اصلی فلسطینیان بود و کفتور نام عبری کرت بود. بنابراین، این به وضوح ورود کرت‌ها به قلمرو فلسطینیان را در زمان موسی، قرن‌ها قبل از مردمان دریایی، قرار می‌دهد. با دلیل خوب، این ‘کفتوریم’ – ساکنان کفتور یا کرت – به عنوان فلسطینیان شناسایی شده‌اند. اما حتی اگر آن‌ها یک گروه جداگانه باشند، واقعیت باقی می‌ماند که کتاب مقدس کرت‌ها را در قلمرو فلسطینیان بسیار زودتر از ورود مردمان دریایی قرار می‌دهد.
شواهدی از حضور فلسطینیان قبل از مردمان دریایی
برخلاف دیدگاه رایج، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد فلسطینیان قبل از حمله مردمان دریایی به فلسطین باستان رسیده بودند. یکی از شواهد از کوم ال-هتان، معبد مردگان آمنهوتپ سوم، می‌آید. در اینجا، ما کتیبه‌هایی پیدا می‌کنیم که به مکان‌های مختلف در اژه، از جمله سایت‌های مهم در کرت، اشاره می‌کنند.
استفاده از اصطلاح ‘فنخو’ توسط مصریان
جالب است که این بنا این سایت‌ها را به عنوان ‘سرزمین‌های فنخو’ فهرست می‌کند. در بسیاری از متون مصری دیگر، اصطلاح ‘فنخو’ به فلسطین اشاره دارد. بسیاری از محققان بر این باورند که این در واقع منشأ اصطلاح ‘فنیقیان’ بود، که یونانیان کنعانیان را به این نام می‌خواندند.
استفاده از ‘فنخو’ برای اشاره به مردم اژه و کنعان
بسیار مهم است که مصریان از اصطلاح ‘فنخو’ برای اشاره به هر دو مردم اژه و همچنین ساکنان کنعان یا فلسطین استفاده کردند. این به شدت از این نتیجه‌گیری حمایت می‌کند که مهاجران اژه (مانند فلسطینیان) تا زمان آمنهوتپ سوم، در قرن چهاردهم قبل از میلاد، به فلسطین رسیده بودند.
استفاده از اصطلاح ‘فلسطین’ توسط یونانیان
یونانیان بعداً به تمام فلسطین، اسرائیل و یهودا به عنوان ‘فلسطین’ اشاره کردند زیرا فلسطینیان نزدیک‌ترین گروه از سه گروه بودند. چیزی مشابه ممکن است در سوابق مصری رخ داده باشد. آن‌ها ممکن است از ‘فنخو’، که در اصل به معنای مردم اژه بود، برای اشاره به ساکنان کنعان به طور کلی استفاده کرده باشند زیرا آن مهاجران اژه نزدیک‌ترین به آن‌ها بودند.
هماهنگی شواهد مصری با باستان‌شناسی
چگونه می‌توانیم این واقعیت آشکار از سوابق مصری را با باستان‌شناسی هماهنگ کنیم؟ آیا کمبود شواهد باستان‌شناسی برای فلسطینیان در فلسطین قبل از قرن دوازدهم قبل از میلاد وجود ندارد؟
دو گروه فلسطینیان
واقعیت این است که دو گروه فلسطینی وجود داشتند. یکی در قرن دوازدهم قبل از میلاد با مردمان دریایی وارد شد. فرهنگ مادی آن‌ها (مانند سبک‌های سفال) تا تاریخ بعدی فلسطینیان ادامه یافت. با این حال، این به این معنا نیست که قبلاً فلسطینیانی در آنجا زندگی نمی‌کردند که از سبک‌های سفالی استفاده می‌کردند که توسط تازه‌واردان جایگزین شدند.
اشاره کتاب مقدس به دو گروه فلسطینیان
خود کتاب مقدس به این واقعیت اشاره می‌کند که فلسطینیان در دو گروه جداگانه به فلسطین رسیدند. به یک قوم به نام کرتی‌ها اشاره می‌کند که همیشه با فلسطینیان به شدت مرتبط هستند. در واقع، کتاب مقدس از این اصطلاح به موازات ‘فلسطینیان’ استفاده می‌کند. این نشان می‌دهد که کرتی‌ها یک قبیله برجسته در میان فلسطینیان بودند.
توضیح محققان درباره دو نام مختلف
محققان معمولاً استفاده از این دو نام مختلف را با این استدلال توضیح می‌دهند که کرتی‌ها گروه دوم فلسطینیانی بودند که بعداً رسیدند. به طور خاص، کرتی‌ها برای اولین بار در زمان داوود ذکر می‌شوند. این در قرن یازدهم قبل از میلاد بود، نه مدت زیادی پس از آنکه مصریان پلسیت را در جنوب فلسطین مستقر کردند.
حضور مینوسیان در کرت
در بیشتر دوران عصر برنز، ساکنان اصلی کرت مینوسیان بودند. تنها در قرن پانزدهم قبل از میلاد بود که آن‌ها توسط یونانیان میسنی سرنگون شدند. این به این معناست که کرتی‌هایی که به فلسطین رسیدند و در کتاب مقدس به عنوان فلسطینیان در زمان ابراهیم، موسی، یوشع و داوران ظاهر می‌شوند، منطقی است که مینوسیان بوده باشند.
شواهد حضور مینوسیان در فلسطین
آیا شواهدی برای حضور مینوسیان در فلسطین به زودی در قرن بیستم قبل از میلاد وجود دارد؟ در واقع وجود دارد. این دوره به عنوان دوره مینوسی میانه شناخته می‌شود. محققان این دوره را به دوره بین ۲۱۰۰ تا ۱۷۰۰ قبل از میلاد اختصاص می‌دهند. این دوره با افزایش تجارت خارج از قلمرو مینوسی مشخص شد.
سفال مینوسی در فلسطین
حضور نوعی سفال مینوسی به نام کاماارس ویر در شام در واقع به خوبی شناخته شده است. این در چندین مکان در طول ساحل سوری-فلسطینی در عصر برنز ظاهر می‌شود. برخی از سفال‌ها که به حدود ۱۸۰۰ قبل از میلاد می‌رسند، به ویژه در اشکلون یافت شده‌اند. این یکی از شهرهای اصلی فلسطینیان بود.
استعمار برای تجارت
در طول تاریخ، نمونه‌های زیادی از ملت‌ها وجود دارد که مستعمراتی برای کمک به ایجاد پیوندهای تجاری تأسیس کرده‌اند. یک مثال ماسالیا (مارسی) است که یونانیان در حدود ۶۰۰ قبل از میلاد برای کمک به تجارت با گال‌ها تأسیس کردند.
تجارت مینوسیان با شام
شواهد به وضوح نشان می‌دهد که مینوسیان از حدود ۲۱۰۰ قبل از میلاد به طور گسترده‌ای با شام تجارت می‌کردند. بنابراین هیچ چیز تعجب‌آوری در مورد این ایده وجود ندارد که مینوسیان در طول این دوره چندین مستعمره تجاری تأسیس کرده باشند. در تأیید این موضوع، پروفسور کیت برانیگان به شباهت‌های ساختار شهری بین کرت مینوسی و فلسطین عصر برنز اشاره کرد.
“`
